Het was zomaar gebeurd, op een maandag zoals alle andere maandagen. Ze had ook niets verwacht, maar plots gebeurde het. En het gebeurde op de klassieke manier: hij leek op iemand anders. Maar dan duizend maal zo mooi, en duizend maal zo grappig.
Dagenlang danste ze door de tuin, over het strand en bedichtte haar gevoelens met zorgvuldig uitgekozen woorden. Ze wist niet veel, enkel dat ze van hem hield. Hoop doorstroomde haar aderen, hoop deed haar bloed stromen, maar terstonds begreep ze dat bloed rood was, en herinnerde zich de zovaak voorgelezen poëzie:
"En zelfs het rode; bloedend, dodend
sluit zich niet meer bij mij aan."
Ze vergat haar dromen over hoe het nooit zou zijn. Vastgehouden in het verleden vloog het heden aan haar voorbij, immers, ze kon niet weten, enkel hopen, dat haar liefde wederzijds zou zijn. En toch was het waar.
De jongen droomde:
"Ik niet langer synoniem van mij
en jij niet langer synoniem van zij."
Hij ontweek elke ontmoeting, elke voelbare vonk die misschien zou kunnen bestaan. Hij liep door bossen en schreef de poëzie zoals hij die nog nooit geschreven had. Hij schreef over de bomen, hun bladeren verwerpend, hij schreef en gebruikte metaforen, hyperbolen voor haar lange rode haar. Ze was een elf, ze was een engel. Ze was een godin: zo onbereikbaar.
En versleept door emoties dachten zij beiden aan de dagen die verstreken waren, maar ze dansten verder door de tijd. Vergeten werden de eindeloze stukken dicht, de hemelreikende fantasieën, de zoektocht van twee pubers naar Eeuwige Liefde was voorbij.
Ze mochten haar niet hebben.
(1-7-2005)
